(6-7 marca 2018 r.)
Podobnie jak we wcześniejszych edycjach spotkań problematyka konferencji nie zostanie zawężona ani do następstw Zagłady, ani II wojny światowej, ani do kontekstu europejskiego. Organizatorzy jednak proponują, aby tym razem osią rozważań uczynić pytanie o to, czy dyskurs postpamięciowy wykształcił jakieś specyficzne środki wyrazu? Zdaniem argentyńskiej kulturoznawczyni, Beatriz Sarlo, w Europie wytworzył się estetyczny kanon postpamięci, który wyznacza „sposoby pamiętania”. Czy rzeczywiście można mówić o kanonach prezentowania problematyki postpamięciowej? Jeśli istnieją, czy są pomocne, czy też w jakiś sposób ograniczają naszą wrażliwość i sposób percepcji dawnych urazów?
Na konferencję zaproszeni są wszyscy, którzy poszukują odpowiedzi na powyższe pytania. Celem spotkania jest stworzenie wspólnej przestrzeni dla reprezentantów różnych gałęzi wiedzy: kulturoznawców, historyków, językoznawców, literaturoznawców, socjologów, psychologów, politologów, historyków sztuki, filmoznawców, teatrologów, architektów, którzy zajmują się różnymi przejawami postpamięci, w różnych kontekstach historycznych i geograficznych.
Wykład inauguracyjny pt. „Przeszłość i przyszłość badań pamięci. Czy potrzebujemy osobnej dyscypliny?” wygłosi dr hab. Magdalena Saryusz-Wolska.
Organizatorami już trzeciej edycji konferencji „Oblicza postpamięci” są Instytut Studiów Międzykulturowych Uniwersytetu Jagiellońskiego oraz Instytut Lingwistyki Stosowanej Uniwersytetu Warszawskiego.
Zorganizowana w 2014 roku w ramach obchodów Jubileuszu 650-lecia Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie konferencja „Oblicza postpamięci” spotkała się z ogromnym zainteresowaniem. Trwały wkład w polskie badania tej problematyki stanowi tematyczny numer czasopisma naukowego „Politeja” (nr 35, 3/2015). Kolejna edycja przedsięwzięcia „Oblicza postpamięci 2” w grudniu 2015 roku zgromadziła w Krakowie ponad pięćdziesięciu prelegentów reprezentujących różne dyscypliny nauk humanistycznych i społecznych oraz liczną publiczność. Mimo to tematyka wciąż wydaje się niewyczerpana, badania nad pamięcią traum pokoleniowych przekazywanych kolejnym generacjom rozwijają się bardzo dynamicznie.